EEN KLEINE VECHTSPORTGESCHIEDENIS

De felheid van de Japanse krijger en zijn vechtkunsten hebben westerlingen gefascineerd sinds het Westen meer dan 450 jaar geleden met HEN in contact kwam. Het was echter pas aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw dat westerlingen daadwerkelijk een van de Japanse krijgskunsten begonnen te beoefenen.

JUJITSU was een van de eersten, misschien zelfs de allereerste van deze kunsten die in het Westen werd onderwezen en het duurde niet lang voordat Kano Jigoro's nieuwe kunst en sport van JUDO snel populair begon te worden in Japan en een aantal JUJITSU-beoefenaars, aangemoedigd door hun instructeurs, stapten ze over op Kano's JUDO, die, hoewel gebaseerd op de basismethoden van oudere jujitsu-scholen, destijds als een meer "wetenschappelijk gestructureerd systeem" werd beschouwd. Tegelijkertijd gingen andere westerse JUJITSU-dojo's hun eigen weg, door westerse ideeën in hun systemen op te nemen en zo de basis te leggen voor enkele van de moderne jujitsu-stijlen die we tegenwoordig zien.

Zelfs enkele van de oudste dojo's in Europa werden gedwongen over te stappen op het modernere en populaire judo om te overleven. Dit is wat er ook gebeurde met onze Kodokwan-dojo hier in Zambia, die in 1928 werd opgericht. Ten tijde van zijn oprichting was het de enige dojo die JUJITSU beoefende en rond de vroege jaren 1940 begon onze Kodokwan formele judopraktijk in zijn dojo op te nemen .

De traditionele SAMURAI JUJITSU-scholen van weleer leerden niet alleen een verdedigende kunst, maar de leerplannen omvatten een zeer uitgebreide reeks tactieken, waardoor exponenten werden uitgerust om een grote verscheidenheid aan situaties het hoofd te bieden. Dit staat in schril contrast met de technieken die worden gebruikt in moderne JUDO-competities, bijvoorbeeld klassieke jiu-jitsu-technieken zijn niet ontworpen om punten te scoren, maar om effectief te zijn om iemands overlevingskans te vergroten, waardoor een tegenstander minimale kans krijgt om in de tegenaanval te gaan. De worpen werden zo uitgevoerd dat de strijder een of meer ledematen van een tegenstander kon breken alvorens hem te werpen, meestal nadat de tegenstander was aangevallen met atemi of body strikes. Toen de tegenstander door de lucht vloog, werd hij plotseling zo naar beneden getrokken dat hij onder optimale omstandigheden zijn nek zou breken, of op zijn minst ernstig zijn ruggengraat zou verwonden. Er was geen ruimte voor fouten op het slagveld wanneer je tegenover een tegenstander stond die betrokken was bij COMBAT JUJITSU en er waren geen regels of verboden technieken in de strijd.

Samurai op het slagveld bezig met "Yori Kumi-Uchi" [worstelen] gekleed in harnas, vereisten supersnelle reflexen en het grootste zelfvertrouwen in hun techniek. "Zanshin" was op zijn hoogtepunt in deze overlevingssituatie, want zelfs de kleinste fout, een onevenwichtige houding of concentratieverlies kan de dood tot gevolg hebben. Het gebruik van Yori Kumi-Uchi was essentieel voor effectief worstelen in harnassen, want hierdoor ontwikkelde de krijger het evenwicht, de hefboomwerking en de mobiliteit waarmee beide zijn positie konden behouden, waardoor hij Atemi of Kansetsu-waza kon gebruiken om een ledemaat te breken en zijn vijand naar de grond, trek dan zijn korte mes en steek het in zijn tegenstander. Hiervoor werd een speciaal mes, "Yori-doshi", op de rechterheup gedragen. Om voor de hand liggende redenen zijn deze technieken verboden in de moderne sport van JUDO en zelfs in moderne JUJITSU.

Bij JUDO, waar de veiligheid van iemands partner in training of competitie een zeer belangrijk punt is, worden worpen zoals "Ippon-seoi-nage" [eenarmige schouderworp] toegepast met de arm van Uke [ontvanger van de kracht) in de Junte-positie, voor meer veiligheid. Een belangrijk kenmerk van klassieke jiujitsu is juist dat veel worpen worden gestart met de arm van uke in gyakute-positie. Er zijn ook enkele soorten worpen in KLASSIEKE JUJITSU waarbij beide armen van Uke zijn vergrendeld in de Gyakute-positie, wat het veel gevaarlijker maakt omdat het Ukemi [defensieve maatregelen, zoals break-falling] moeilijker maakt, in feite wanneer de technieken correct uitgevoerd, wordt ukemi bijna onmogelijk.

Aangezien de KLASSIEKE VECHTSKUNSTENAAR niet werd beschermd door regels in gevechten, had hij zeer grondige kennis nodig van het ontsnappen en het gebruiken van Ukemi om worpen te overleven die werden toegepast met de bedoeling om te verminken in plaats van een punt te scoren. Men moet zich echter realiseren dat wanneer een worp correct wordt uitgevoerd, met de bedoeling en snelheid om te verminken of zelfs te doden, Ukemi cam erg moeilijk is. Daarom was het, indien mogelijk, beter om te ontsnappen met behulp van veel verschillende technieken, net voordat ze worden gegooid, waarbij sommige van deze technieken van zeer extreme aard zijn, zelfs bereid zijn om een hand of elleboog op te offeren of een schouder ontwrichten, gewoon om weg te komen van gegooid worden, niet zoals SPORTJUDO, waar gegooid worden gewoon betekent dat je een punt verliest. Onnodig te zeggen dat sommige JUJITAU RYUHA zich specialiseerden in het uitrusten van exponenten om worpen te ontsnappen net voordat de acties werden gestart.  

In TRADITIONELE JUJITSU bestond er niet zoiets als een "verboden beweging", tactieken die gebruikt konden worden waren en zijn: - grappling (kumi), worp (nage), plus technieken om het negatieve effect van een worp te beperken, terughoudendheid (osae ), de gewrichten vergrendelen (kansetsu-waza), choqueren (shime-waza), de vitale punten van het lichaam aanvallen (kyusho-waza), body strikes (atemi), schoppen (keri), stoten (tsuki) en slaan ( uchi)-  

Ik heb de eer en het voorrecht gehad om deze Koryu-Ryha Sensei hun JUJITSU te zien demonstreren in Kyoto City, op de Kyoto-shi Koryu Bujitsu Enbukai [THE Kyoto City Traditional Martial Arts Demonstration Meeting), waar verschillende Koryu Bujitsu-scholen uit heel Japan samenkomen om hun vaardigheden te demonstreren. Het is echt verbazingwekkend om te zien hoe deze oude JUJITSU SENSEI elk rondgooien en ukemi doen op de harde grenen houten vloeren, zonder Tatami-matten! Ik had zelfs de zeldzame kans om een tijdje te trainen onder Sensei Arao 5e dan, uit Tondabayashi, Osaka City, die op dat moment meer dan 60 jaar oud was. SENSEI ARAO is een BUDO-MASTER IN TOMIKI AIKIDO EN DAITO-RYU JUJITSU waar hij oefende in de Tennoji Aikikan in het centrum van Osaka.  

Tot slot wil ik op dit moment ook alle Sensei, Senpai en Kohai in Takatsuki-shi, Tondabayashi-shi Shimin Taiku-kan Budo Dojo in Osaka bedanken voor het verdragen van deze "Zambiaanse kara hen na no Gaijin" (vreemde buitenlander uit Zambia) al die jaren.

(c) Jonathan Kruger 22011 - Shihan Kodokwan Judo Jujitsu Zambia